Sport verbroedert/verloederd
Sport verbroedert is een uitspraak die vaak wordt gedaan door mensen die zelf weinig verstand van sport hebben. Zo willen politici deze kreet graag nog wel eens gebruiken om een plan of idee, waarvan van te voren vast staat dat het mislukt, toch te kunnen realiseren. Want ja wat als sport inderdaad verbroedert wie kan er dan op tegen zijn? Er is toch niks mooiers dan een team van mensen met hetzelfde doel, een overwinning, dit doel uiteindelijk te zien bereiken.
Helemaal mooi is het als deze groep ook nog eens flink af heeft moeten zien voor deze overwinning. Trainingen tot in de late uurtjes op modderige achterafveldjes waar zelfs het gemiddelde ophokvarken zijn neus voor ophaalt. Tegen gewerkt door bepaalde mensen omdat er geen leven werd gezien in een training voor deze groep. Maar uiteindelijk toch een plek op het veld gekregen. En daar stonden ze elke keer weer in grootte getallen, al was het alleen maar om het ongelijk van deze bepaalde mensen aan te tonen.
En zie, het harde werken werd beloond! De eerste maand werd er geen wedstrijd verloren. Er werd al gefluisterd over het K-woord. Voor sommigen was dit de heilige graal voor anderen weer een vorm van het ongeluk over jezelf afroepen. Maar goed er werd over gesproken en dat was natuurlijk niet voor niets. Met andere woorden, het ging gewoon goed met het “lelijke eendje” van de club. De slapende reus was eindelijk wakker geworden uit zijn winterslaap en eindelijk kon er geoogst worden!
Maar helaas was deze opstanding van korte duur. De warme schoot van moeder de vrouw werd weer verkozen boven het modderige achterafveldje. Vijf a zes mensen namen door de week hoogstens nog de moeite om af te komen zien in de modder.
Ook was daar wederom de grootste tegenstander van het team, mijnheer Praatmans. Hij kwam na een paar maandjes afwezigheid eens kijken of er nog wat te stoken was in het team. Of hij het naar zijn zin heeft? Waarschijnlijk heeft hij nog nooit zo’n grote party meegemaakt! Met als hoog/dieptepunt afgelopen zaterdag
En dit brengt mij bij het daadwerkelijke verslag van de wedstrijd van afgelopen zaterdag. Want over voetbal kan dit verslag eigenlijk niet gaan. Natuurlijk rolde de bal wel en werd er soms een leuke combinatie op de mat gelegd. En ja, wat kwamen we goed uit de kleedkamer. En o, wat een goede tweede goal. En ach, wat een verdriet dat we een minuut voor tijd alsnog de winst verspeelden.
Maar het echte verdriet zit hem natuurlijk in de manier waarop. Het voetbalveld leek soms meer op het Lagerhuis. Wat werd er een hoop gepraat, gezeurd, gescholden, gemekkerd en gevloekt. Dit was zowel tegen onze teamgenoten, wat al heel dom is, als ook tegen de scheidsrechter. Wat natuurlijk nog veel dommer is. Hetgeen voor de scheidsrechter ook aanleiding was om na de wedstrijd te stellen dat hij ons nooit meer wil fluiten. Wat een verloedering van ons team!
En alsof dat nog niet genoeg was, was ook het fenomeen natrappen weer eens favoriet bij ons. Welgeteld vier keer kon een van onze teamgenoten zich niet bedwingen en werd er doelbewust nagetrapt. De eerste keer al binnen twee minuten! Dat is pas echt iets om verdrietig van te worden!
Is het dan nu toch echt over voor de slapende reus? Natuurlijk niet, want zoals ex-Zwolle trainer Peter Boeve al zei: "De aap moet eerst uit de boom vallen voor ie er weer in kan klimmen."
Dus laten we gewoon weer gaan voetballen. Afspraken maken. En bovenal, ons niet meer beter voelen dan het gemiddelde ophokvarken en weer lekker gaan trainen op woensdagavond van acht tot tien.
Tot woensdag allen.